โดนทำของใส่ ทำให้รัก ให้หลง

โดนทำของใส่. ทำให้รัก..ให้หลง..!!

.

        เรื่องนี้เกิดขึ้นน่าจะเกือบ 20 ปีแล้ว คือตอนนั้นบ้านเราอยู่นครปฐม และก็เรียนอยู่แถวนครปฐม ชั้นปวส.ปี 2 เราเรียนไปด้วยก็ทำงานไปด้วย โดยตอนนั้นรับงานเป็นดีเจเปิดเพลงในห้างๆ แห่งหนึ่งซึ่งอยู่แถวๆ ปิ่นเกล้า จากเคยรับงานที่เดียว ก็เริ่มรับเพิ่มอีกที่เป็นดีเจเหมือนกันอยู่อีกผับหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ไกลกันนัก กิจวัตรประจำวันช่วงนั้นก็คือ ออกจากบ้านไปเรียนพอเรียนเสร็จก็เอาชุดไปเปลี่ยนแล้วไปทำงานต่ออีก 2 ที่ กว่าจะเลิกบางทีถึงเช้าเลยก็มี ช่วงที่เราทำงานในผับ เราเจอพนักงานเสริฟชาย อยู่คนนึงที่มาชอบเรา เขาพยายามเอาใจเราสารพัด แต่ตอนนั้นเราไม่ได้ชอบเค้าเพราะอยากเรียนอยากทำงานมากกว่า เราปฎิเสธเขาหลายครั้ง จนวันหนึ่งถึงขนาดพูดแรงๆ กับเขาในทำนองว่า "เธอเป็นใคร ส่วนฉันทำงานเป็นใคร.." พอหลังจากนั้นเขาก็ยังไม่หมดความพยายาม ยังเอาขนมมาให้เรากินอีก จนเรารู้สึกว่าผิดที่พูดกับเขาแรงเกินไป จึงได้ยอมรับน้ำรับขนมจากเขามากิน

        แล้วหลังจากนั้นชีวิตเราแทบจะเปลี่ยนเลยก็ว่าได้..!! คือจู่ๆ ก็กลับรู้สึกดีกับเขาแบบประหลาด เริ่มชอบเขา และภายใน 2 สัปดาห์เราก็พาเขาเข้าบ้าน และมาแนะนำกับพ่อแม่รวมทั้งเพื่อนว่าคนนี้เป็นแฟนเรา นอกจากที่เราจะเริ่มรักเขาแล้ว ตอนนั้นนิสัยเราก็เปลี่ยนไปด้วย คือมีอารมณ์หงุดหงิดง่าย ไม่สนใจทำงาน ในหูเรามักจะได้ยินแต่เสียงผู้หญิงเรียกอยู่ตลอดเวลา ให้ไปหาเขา..ไปหาเขา..!! ช่วงพักเบรคแค่ชั่วโมงเดียว เราก็ยังต้องขับรถไปหาเขาที่ห้องตลอด คือหลงเขามาก ใครห้ามเราก็ไม่ฟัง เวลาที่ผู้ชายคนนั้นตามเราทุกครั้งเราก็ต้องไปหาเขา

        ช่วงเวลาแค่เดือนเดียวน้ำหนักเราลดเยอะมาก หน้าหมองคล้ำ ร่างกายแย่มาก แม่เลยพาไปเข้าวัดไปสวดมนต์ สุดท้ายเราทะเลาะกับที่บ้าน และทนไม่ไหว ถึงกับเก็บเสื้อผ้าออกไปเช่าห้องอยู่ข้างนอกคนเดียว

จนมีวันนึงที่คิดถึงแม่มากกะว่าจะกลับไปหา แต่พอตื่นเช้ามาส่องกระจกก็เห็นหน้าตัวเองเบี้ยวไปข้างหนึ่ง ปากผิดรูป กินข้าวกินน้ำไม่ได้ แถมมีอาการอาเจียนเป็นน้ำสีเขียวๆ ทุกวัน..ตอนนั้นจึงตัดสินใจลาออกจากที่ทำงานเพราะรับสภาพหน้าตาตัวเองไม่ได้ กระทั่งแม่เรามารับที่ห้อง และพาเราไปรักษาแทบทุกหนทาง ทั้งวิธีทางไสยศาสตร์ และวิทยาศาสตร์ กินยาวันละหลายสิบเม็ด ขนาดที่ว่าหมอในโรงพยาบาลเอกชนยังบอกว่ารักษาไม่ได้ น่าจะเป็นโรคเวรโรคกรรม..เล่นเอาเราอึ้งเลย

        ต่อมาเราเริ่มอาการดีขึ้น เมื่อมาทราบทีหลัง หลังจากน้องมาเล่าให้ฟังว่า แม่ได้เอาน้ำล้างเท้ามาใส่ตู้เย็นให้เรากิน เอาน้ำซักผ้าถุงของแม่มาให้ดื่ม ส่วนพ่อก็เข้ามาสวดมนต์ให้เราทุกคืน รวมถึงเอาเบี้ยแก้วที่เป็นของขลังเมืองนครปฐมมาให้เราใส่ด้วย จนสุดท้ายเหมือนอาการแปลกๆ ของเราจะเริ่มหายไป วันหนึ่งหลังเลิกเรียนเราตัดสินใจกลับไปหาผู้ชายคนนั้นอีกครั้ง ไปที่ห้องเขาเพื่อบอกเลิก ห้องเช่าของเขาเป็นห้องเล็กๆ พอไปถึงก็เคาะประตู แต่เคาะเท่าไรเขาก็ไม่เปิด เราจึงผลึกประตูเข้าไป ปรากฎเห็นผู้ชายคนนั้นกำลังถือรูปเราอยู่และกำลังท่องคาถาอะไรอยู่ไม่รู้มืดๆ คนเดียว..!!

        ตอนนั้นเรารู้สึกขนลุกซู่ไปทั้งตัวเลย รู้แล้วว่าตลอดเวลาที่เราเป็นแบบนี้เพราะใครเป็นคนทำ จึงได้ด่าเขาไปชุดใหญ่ ตอนจังหวะจะกลับออกจากห้อง ผู้ชายคนนั้นก็เข้ามาคว้าผมเราไว้ เอามีดขู่ พร้อมจับเราก้มลงกับพื้น และบอกว่า "มึง..ยังจะเลิกกับกูอีกไหม.." เราพยายามแย่งมีดจากเขา จังหวะนั้นเราแย่งได้จึงแทงเขาไปแต่ไม่รู้ว่าเขาเป็นอะไรมากไหม จากนั้นก็รีบหนีกลับมาที่บ้าน และมาเล่าให้แม่ฟังเวลาผ่านไปสองวันผู้ชายคนนั้นก็กลับมาหาเราที่บ้าน มาบอกแม่ว่า ขอคุยกับเราหน่อย ในสภาพที่เมามากๆ แต่เราไม่คุยด้วย ผู้ชายคนนั้นจึงอาลาวาดเอาขวดเหล้าทุบข้าวของ พอพ่อเราเห็นจึงให้ลูกน้องที่อู่รถจัดการหิ้วเขาออกไป

     จากนั้นเราก็ไม่ได้ข่าวคราวเขาอีกเลย เวลาผ่านไปสิบปีเราก็ไปแต่งงานกับแฟนใหม่ และย้ายไปอยู่ที่บ้านแฟนที่จังหวัดสระบุรี จนเรามีน้องแล้วช่วงที่คลอดลูก ได้ขอทางบ้านสามีว่าอยากจะกลับไปอยู่กับพ่อแม่เราที่นครปฐม โดยระหว่างสามเดือนนั้นเราได้ฝันถึงผู้ชายคนนั้นทุกคืน เขามาชวนเราไปเที่ยวสารพัดที่ ซึ่งก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร มาวันนึงเราไปเดินเที่ยวห้างกับเพื่อน ทีนี้ก็ไปเจอผู้ชายคนนั้นโดยบังเอิญ เขายืนอยู่ที่ลานจอดรถ ซึ่งคนที่ไปด้วยก็จำได้ว่าใช่เขาแน่นอน แล้วในคืนนั้นพอกลับถึงบ้านเราก็ฝันถึงเขาอีก ในฝันเขาเข้ามาขอโทษ แต่ภาพในความฝันนั้นหลอนมาก คือเขาพูดไปลำคอเขาก็พับไปพับมาเหมือนไก่ที่คอหัก ดูน่ากลัวมาก..!! เราตกใจตื่นนึกสงสัยว่าทำไมยังฝันถึงเขาอยู่ได้

        เวลาผ่านไปจนเราผ่านช่วงพักฟื้น และกลับเข้าไปทำงานได้ตามปกติ โดยงานที่เราทำเป็นงานราชการที่เกี่ยวกับทะเบียนราษฎร์ และด้วยความอยากรู้ว่าผู้ชายคนนั้นปัจจุบันเขาเป็นยังไงบ้าง แล้วอยู่ที่ไหน จึงได้ขอให้เพื่อนที่อยู่แผนกตรงลองค้นหาจากชื่อจริงนามสกุลจริงของเขาดู ปรากฏเพื่อนค้นเจอแล้วบอกกับเราว่า ผู้ชายคนนั้นได้ตายไปแล้วเมื่อ 8 ปีก่อน.. ด้วยอุบัติเหตุโดนรถชนตายสภาพคอหักเสียชีวิตที่เชียงคาน ตอนนั้นเราได้ยินก็ขนลุกมาก เพราะว่าเหมือนในความฝันมาก แถมเรายังนึกย้อนไปในวันที่เจอเขาที่ห้างเมื่อเดือนก่อน ซึ่งตอนนั้นเขาน่าจะตายไปแล้ว น้องกับเพื่อนได้ยินก็แทบไม่เชื่อ เพราะเห็นกันหลายคน..

        แล้วขณะที่นั่งคุยกันอยู่ที่บ้านคืนนั้น เราก็ได้ยินเสียงผู้ชายเรียกชื่อเรา ดังมาจากหน้าบ้าน เรารู้ทันทีว่าเขาน่าจะมาหาเราเพราะจำเสียงเขาได้ ไม่มีใครกล้าชะโงกหน้าไปดู จนต้องมานอนด้วยกัน..เวลาผ่านไปประมาณตีสอง คืนนั้นเรากลัวจนนอนไม่หลับ แล้วระหว่างนั้นเราลืมตามองผ่านกระจกหน้าต่าง ปรากฎเห็นร่างผู้ชายคนนั้นมายืนอยู่.. แต่ตอนนั้นเราแกล้งทำมองไม่เห็น หันไปเรียกน้องที่นอนด้วยก็ไม่มีใครตื่น สักพักร่างชายคนนั้นก็เข้ามานั่งที่ข้างๆ เรา พร้อมเสียงไอมาเป็นระยะ แถมลักษณะเขายังคอพับไปด้านหน้าด้วย..

        เขาคุยกับเราว่าเขาประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตที่เชียงคาน แล้วเขาต้องการมาเจอเราให้ได้ เขาจึงเกาะกะบะท้ายรถมาเรื่อยๆ จนถึงนครปฐม แล้วเขาก็มารอเราที่บ้านหลังนี้ร่วม 3 ปีมาแล้ว..ซึ่งสิ่งที่เขาเล่าก็ตรงกับที่พ่อเราเคยบอก ว่าก่อนหน้านี้มักมีชาวบ้านข้างอู่มาเล่าว่าเห็นผู้ชาย ชอบมานั่งอยู่ในอู่ตอนดึกๆ คนเดียวด้วย..

        เขายังบอกอีกว่าเขารอเรามานานแต่หาเราไม่เจอ พอสักพักร่างเขาก็ค่อยๆ จางหายไป โดยเขาได้ขอให้เราอโหสิกรรมให้ด้วย..

        ตอนนั้นเรากลัวมาก พูดแบบไม่อายกลัวจนปัสสาวะราดเลย พอเช้ามาก็เล่าให้ที่บ้านฟังและเล่าให้แฟนใหม่ฟังด้วย ว่าเจออะไรบ้าง จากนั้นก็ชวนแฟนไปทำบุญ ไปทำสังฆทาน ซื้อชุดขาวถวายวัด แล้วกล่าวคำอโหสิกรรมให้ผู้ชายคนนั้นทุกอย่าง แล้วหลังจากนั้นเราก็ไม่เคยเจอเขาอีกเลย หลังจากเหตุการณ์นี้ผ่านไป ทำให้เราเชื่อเลยว่าผีมีจริง แล้วเราก็เชื่อเรื่องการทำของใส่ ทำคุณไสย ว่าเรื่องแบบนี้มันมีจริงๆ..............

ขอบคุณข้อมูล@"คุณเชอรี่เล่าไว้ใน the ghost"

ขอบคุณภาพ@google search